ഇപ്പോള്‍ ടീനേജും കടന്നു,രണ്ടു കുട്ടികളുടെ അമ്മയായി,മകള്‍ ടീനേജ് പ്രായം ആകുമ്പോള്‍ ആണ് എനിക്ക് ഈ "ഗാപ് " ന്റെ അര്‍ത്ഥം ശരിക്കും മനസ്സിലാവുന്നത്.ഞാനും, എന്റെ അച്ഛനമ്മമാരും ,മുത്തശ്ശന്‍,മുത്തശ്ശിമാരും ഒക്കെ പറഞ്ഞ വാചകം ദിവസേന ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു.."എനിക്കീ കുട്ടിയെ മനസ്സിലവുന്നില്ലലോ ഭഗവാനെ ... ആ ... ജെനറേഷന്‍ ഗാപ് തന്നെ.."എന്ന്.
കേരളം വിട്ടു ഒരു വിദേശരാജ്യത്ത് താമസിക്കുന്നത് കൊണ്ട്,എനിക്കും മനുവിനും നാടും വീടും മഴയും പുഴയും അമ്പലവും ആല്‍ത്തറയും .. അങ്ങനെ എല്ലാം ഗൃഹാതുരമായ ഓര്‍മകളാണ്.ഇവിടെ ജനിച്ചു വളരുന്ന എന്റെ കുട്ടികള്‍ക്ക്,ഇങ്ങനെ ഒക്കെ നാട്ടില്‍ ഉണ്ട് എന്നറിയാം എന്നല്ലാതെ അവര്‍ക്കതു നൊസ്റ്റാള്‍ജിയ അല്ല... സ്വാഭാവികം.
അവധി ദിവസത്തിന്റെ ആലസ്യത്തില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മനുവിന് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം മലയാളം പാട്ടുകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍.അതും മെലോഡിയസ് ആയ പാട്ടുകള്‍.അവധി ദിവസങ്ങളില്‍ മാത്രമേ ഇവിടെ കുട്ടികള്‍ ടിവി കാണാറുള്ളൂ.രാവിലെ മുതല്‍ ലിവിംഗ് റൂമില്‍ ഒരു സൈഡില്‍ ടിവിയിലെ പല പ്രോഗ്രാമുകള്‍ തകര്‍ക്കുമ്പോള്‍ മറ്റൊരു സൈഡില്‍ കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ മുന്നില്‍ എഴുപതുകളിലെയും,എണ്‍പതുകളിലെയും, തൊണ്ണുറുകളിലെയും മലയാള സിനിമ ഗാനങ്ങള്‍,അല്ലെങ്കില്‍ പദ്മരാജന്‍ സിനിമകളുമായി മനു.രണ്ടു പ്രോഗ്രാമും മാറി മാറി കണ്ടു കൊണ്ട് അടുക്കളയില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഞാന്‍,ഇതാണ് മിക്കവാറും ഞായറാഴ്ച ദിവസങ്ങളില്‍ വീട്ടില്‍ സംഭവിക്കുന്നത്.എന്റെ മകന് പാട്ടിനോട് ഒരു പ്രത്യേക സ്നേഹം ഉണ്ട്.പക്ഷെ ആ സ്നേഹം മുഴുവന്‍ J-POP എന്നറിയപ്പെടുന്ന ജപ്പാനീസ് പോപ്‌ മ്യൂസിക്കിനോട്.എണ്ണിയാല്‍ ഒടുങ്ങാത്ത വിധം ആല്‍ബങ്ങള്‍ ഇറങ്ങും ഇവിടെ.സിനിമാതാരങ്ങളെക്കാള്‍ പ്രശസ്തിയാണ് മ്യൂസിക്‌ ബാന്‍ഡ് ലെ താരങ്ങള്‍ക്ക്.ഓരോ ആല്‍ബം ഇറങ്ങുമ്പോഴും,കണ്ണന്‍ അതിനെ കുറിച്ച് എനിക്ക് വിശദീകരണം തരും.അവനറിയാം അമ്മക്ക് അതൊന്നും അത്ര പിടി ഇല്ലെന്ന്. നന്നു, സിഡി വാങ്ങണം എന്ന് വാശി പിടിക്കും.വാങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍ അവള്‍ ഏതെങ്കിലും കൂട്ടുകാരിയുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും സിഡി കൊണ്ട് വന്നു ഹാര്‍ഡ്‌ ഡിസ്കില്‍ കോപ്പി ചെയ്യും.ഇവരിതൊക്കെ എങ്ങനെ ഇത്ര അപ്ടുഡേറ്റ് ആകുന്നു എന്ന് അത്ഭുതപ്പെടും ഞാന്‍.
ഇതിനിടയിലേക്കാണ്‌,മുഹമ്മദ്‌ റാഫിയുടെയും ആര്‍.ഡി.ബര്‍മന്റെയും ഹിന്ദി പാട്ടുകളും,വയലാറിന്റെയും യേശുദാസിന്റെയും മലയാളം പാട്ടുകളുമായി മനു വരുന്നത്.അത് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് "എന്തൊരു സ്ലോ ആയ പാട്ടുകള്‍!!!!എങ്ങനെയാ ഈ അച്ഛന്‍ ഇതൊക്കെ കേള്‍ക്കുന്നത്?"എന്നാണ് തോന്നുന്നത്.പിന്നെ ഒരു സൌജന്യം അവര്‍ അനുവദിക്കും...മലയാളം പാട്ടുകള്‍ കേള്‍ക്കണമെങ്കില്‍ പ്രിഥ്വിരാജിന്റെ സിനിമയിലെ അടിപൊളി പാട്ടുകള്‍ കേള്‍ക്കാം... അതാണ് ലൈന്‍... നാട്ടില്‍ പോകുമ്പോള്‍ മലയാളം സിഡി വാങ്ങി കൊണ്ടുവരുമായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍.പക്ഷെ കാണാന്‍ ഞങള്‍ രണ്ടു പേരും മാത്രം.കാറിലും മലയാളം പാട്ടുകള്‍ ഒരുപാടു HD ല്‍ സേവ് ചെയ്തു വച്ചിട്ടുണ്ട്,പക്ഷെ കേള്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നത്‌ കുട്ടികള്‍ കൂടെ ഇല്ലാത്ത യാത്രകളില്‍ മാത്രം. വീണ്ടും കാറില്‍ കേറിയാല്‍ രണ്ടു പേരും ആദ്യം ചെയ്യുന്നത് പാട്ട് മാറ്റുക എന്നതാണ്.ഇതൊക്കെയാണ് ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ടികള്‍.ഇതിനിടയില്‍ രണ്ടു വഞ്ചിയിലും കാല് വച്ച് ഒരാളുണ്ട്‍.കണ്ണ് ടിവിയിലെ മ്യൂസിക്‌ കോണ്‍സെര്‍ട്ടിലും കാത് കമ്പ്യൂട്ടറിലെ "അല്ലിയാമ്പല്‍ കടവിലന്നരയ്ക്കു വെള്ളത്തിലും" ആയി അടുക്കള ജോലി ചെയ്യുന്ന ഈ ഞാന്‍.
ഭക്ഷണകാര്യവും ഇതുപോലെ തന്നെ.മനുവിന് ഇഷ്ടം സാമ്പാറും,തീയലും തോരനും അവിയലും ഒക്കെ തന്നെ.കുട്ടികള്‍ക്ക് ഉച്ചഭക്ഷണം സ്കൂളില്‍ നിന്നായത് കൊണ്ട്,രാത്രി ഭക്ഷണം നിര്‍ബന്ധമായും കേരളീയം ആകാന്‍ ശ്രദ്ധിക്കും ഞാന്‍.അല്ലെങ്കില്‍ എന്താണ് നമ്മുടെ കേരളീയഭക്ഷണം എന്ന് കുട്ടികള്‍ അറിയാതെ പോകില്ലേ?രണ്ടുപേരും കഴിക്കുമെങ്കിലും,അത് ഇഷട്പെട്ടു,സ്വാദോടെ,ജപ്പാനീസ് ഫുഡ്‌ കഴിക്കുന്ന അത്ര സന്തോഷത്തോടെ അല്ല എന്നെനിക്കറിയാം.അത്കൊണ്ട് ആഴ്ചയില്‍ രണ്ടു ദിവസം എങ്കിലും ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളത് ഉണ്ടാക്കാറുണ്ട്.സ്പഗേറ്റിയോ,ജപ്പാനീസ് നൂഡില്‍സൊ,പിസ്സയോ അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും.ആ ദിവസങ്ങളില്‍ ഡിന്നര്‍ കഴിക്കാന്‍ എന്താ ഒരു ഉത്സാഹം!!!
നമ്മുടെ നാട്ടിലെ അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവം പോലെ ഇവിടെയും ഉണ്ട്.രാത്രി ഓരോ ഏരിയയില്‍ ഉള്ളവര്‍ അവരുണ്ടാക്കുന്ന രഥം വലിച്ചു കൊണ്ട് ഗ്രാമത്തിലെ പ്രധാന shrine ല്‍ കൊണ്ട് പോകും.അത് രാത്രി ഒരുപാടു നേരം നീണ്ടു നില്‍ക്കും.കുട്ടികള്‍ ആണ് രഥം വലിക്കുന്നതില്‍ പ്രധാനികള്‍.തീര്‍ച്ചയായും മുതിര്‍ന്നവരും കൂടെ കാണും.ടീനേജ്കാര്‍ക്ക് രഥം വലിക്കാനോന്നും ഒരു താല്പര്യവും ഇല്ല. കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം അവിടെ കറങ്ങി നടക്കാനാണ് അവര്‍ക്ക് ഇഷ്ടം.പിന്നെ അവിടെ ഒരുപാടു താത്കാലിക ഫുഡ്‌ സ്റ്റാള്‍ വരും ഈ സമയത്ത്.നമ്മുടെ തട്ടുകട പോലെ.അവിടുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും കറങ്ങി തിരിയാനും ആണ് കുട്ടികള്‍ക്ക് ഇഷ്ടം.ഈ വര്‍ഷത്തെ ഉത്സവത്തിന്‌ നന്നുവിനു നിര്‍ബന്ധമായിരുന്നു കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം പോണം എന്ന്.അവള്‍ പറയുന്നത്,ഇവിടുത്തെ സാഹചര്യത്തില്‍ വളരെ സാധാരണമായ ഒരു കാര്യം ആണ്.ഇവിടെ അങ്ങനെ പേടിക്കെണ്ടതായ സംഗതികള്‍ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ല താനും.എന്നാലും ഞാന്‍ ജപ്പാനില്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന ആളു അല്ലാലോ...കേരളത്തിലെ ഒരു ഗ്രാമത്തില്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്നതല്ലേ...എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്ക് എന്റെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു സമ്മതിപ്പിക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നില്ല... രാത്രി അവളെ കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ ഉത്സവത്തിന്‌ വിടാന്‍.ഞാന്‍ അവളുടെ കൂട്ടുകാരുടെ അമ്മമാരെ എല്ലാവരെയും വിളിച്ചു സംസാരിച്ചു.അവര്‍ക്കൊക്കെ ഇതൊരു നിസ്സാര കാര്യം.പിള്ളേര് പോയി വരട്ടെ എന്ന് എല്ലാവരും.... ഞാന്‍ വലുതായില്ലേ അമ്മേ.. എന്തിനാ പേടിക്കുന്നത് എന്ന് നന്നുവും.....അവസാനം പറഞ്ഞ സമയത്ത് വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്താം എന്ന ഉറപ്പില്‍ വിടേണ്ടി വന്നു.പിന്നെ ഒരു സമാധാനം, കണ്ണനെയും കൂട്ടി മനുവും ഞാനും ഉത്സവത്തിന്‌ പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അവിടെ വച്ച് കാണാം എന്ന് പറഞ്ഞു വിട്ടു അവളെ.നടന്നു പോകാവുന്ന ദൂരമേ ഉള്ളു.അപ്പോഴൊക്കെ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നത് ഈ ജെനറേഷന്‍ ഗാപ് തന്നെ.ഇപ്പോഴെനിക്ക് ശരിക്കും മനസ്സിലാവുന്നു,എന്റെ കൗമാരപ്രായത്തില്‍ എന്താണ് എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നത് എന്ന്...എല്ലാം ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ആണ്.... വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം എനിക്ക് പകരം എന്റെ മകള്‍....അന്ന് അമ്മ എന്നെ ഉപദേശിക്കുമ്പോഴൊ,വഴക്ക് പറയുമ്പോഴൊ ഒക്കെ ദേഷ്യം വരുമായിരുന്നു....ഈ അമ്മക്കെന്താ എന്ന്...ഇപ്പോള്‍ എന്റെ മോളോടു ഞാന്‍ ആ ഉടുപ്പ് ശരിക്കിടു എന്നോ,മുടി പരത്തി ഇടാതെ കെട്ടി വയ്ക്കു എന്നോ ഒക്കെ പറയുമ്പോള്‍ അവള്‍ക്കു വരുന്ന ദേഷ്യം കാണുമ്പോള്‍,ഇത് ഇരുപതു വര്‍ഷം മുന്‍പ് ഞാന്‍ കാണിച്ച അതേ വികാരം അല്ലെ എന്നോര്‍മ്മ വരും എനിക്ക്.എങ്കിലും പറയാതിരിക്കുന്നില്ല.....വീണ്ടും പറയും.. അവള്‍ടെ ദേഷ്യം കാണും....എന്നിട്ട് മനസ്സില്‍ "ആ...പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യം ഇല്ല ... ജെനറേഷന്‍ ഗാപ് ആണ്" എന്നങ്ങു ആശ്വസിക്കും.... കാരണം അമ്മയല്ലേ ഞാന്‍!!
